urolog gałka kraków ad

Idiopatyczną żylną chorobę zakrzepowo-zatorową zdefiniowano jako obiektywnie potwierdzoną, 6,7 objawową, proksymalną zakrzepicę żył głębokich lub jako zatorowość płucną, która wystąpiła przy braku większego trombogennego czynnika ryzyka. Czynnikami ryzyka, które uniemożliwiły klasyfikację epizodu jako zakrzepicy samoistnej, były złamania lub odlewanie gipsu kończyn dolnych, hospitalizacja z zamknięciem w łóżku przez trzy kolejne dni lub znieczulenie ogólne, każde w ciągu poprzednich trzech miesięcy; znany niedobór antytrombiny, białka C lub białka S; i raka w ciągu ostatnich pięciu lat. Testowanie pod kątem niedoborów antytrombiny, białka C i białka S było odradzane, chyba że pojawiły się dodatkowe cechy kliniczne sugerujące dziedziczny stan nadkrzepliwości, taki jak zakrzepica przed ukończeniem 40. roku życia lub występująca w przeszłości choroba zakrzepowo-zatorowa u krewnego pierwszego stopnia. Pacjenci z wcześniejszą żylną chorobą zakrzepowo-zatorową byli uprawnieni, pod warunkiem, że epizody te były wtórne w stosunku do przejściowego czynnika ryzyka. Pacjenci, którzy spełnili kryteria włączenia, nie kwalifikowali się, jeśli mieli inne wskazania lub przeciwwskazania do długotrwałej terapii przeciwzakrzepowej; wymagane długotrwałe leczenie niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, tiklopidyną, sulfinpirazonem, dipirydamolem lub ponad 160 mg aspiryny na dobę; miał rodzinną skazę krwotoczną; miała poważne zaburzenia psychiczne, była w ciąży lub mogła zajść w ciążę; byli uczuleni na środek kontrastowy; miał oczekiwaną długość życia krótszą niż dwa lata; początkowo traktowano nielicencjonowanym preparatem heparyny drobnocząsteczkowej; zostały uznane za prawdopodobnie niezgodne; lub nie byli w stanie ukończyć wizyt kontrolnych z powodu odległości od miejsca zamieszkania do centrum medycznego.
Randomizacja i leczenie
Po udzieleniu pacjentowi pisemnej świadomej zgody, przeprowadzono randomizację, z rozwarstwieniem, w zależności od tego, czy pacjent miał samą zakrzepicę żył głębokich czy zatorowość płucną i zgodnie z ośrodkiem klinicznym. Pacjenci otrzymywali kolejno numerowane zapasy badanego leku – tabletki zawierające 5 mg warfaryny lub identyczne, pojawiające się placebo. Algorytm komputerowy, z losowo ustalonym rozmiarem bloku dwóch lub czterech w obrębie każdej warstwy, wcześniej określił, czy pacjent otrzymał warfarynę czy placebo.
Początkową dawkę badanego leku przepisano zgodnie z wynikami pomiaru INR przeprowadzonego w dniu randomizacji. Wszystkie kolejne wyniki INR były przekazywane do monitora antykoagulacyjnego w każdym ośrodku klinicznym, który był świadomy przydzielenia leczenia, ale nie był aktywnie zaangażowany w opiekę nad pacjentem. W przypadku pacjentów otrzymujących warfarynę, monitor antykoagulacyjny przekazał prawdziwe wyniki INR do ośrodka klinicznego. W przypadku osób przypisanych do placebo, monitor antykoagulacyjny podstawił fałszywy wynik INR z przygotowanej listy i przekazał tę wartość do centrum klinicznego. W każdym przypadku dawka badanego leku została skorygowana przez centrum kliniczne w odpowiedzi na wynik INR otrzymany z monitora antykoagulacyjnego. Ten proces spowodował, że pacjenci otrzymywali 24-miesięczne leczenie warfaryną, przy czym dawka była dostosowana do uzyskania wartości INR od 2,0 do 3,0, lub 24 miesięcy od podania placebo, z dostosowaną dawką w celu uzyskania fałszywej wartości INR od 2,0 do 3,0.
[podobne: alemtuzumab, diltiazem, oprogramowanie stomatologiczne ]
[przypisy: nerwica serca objawy, niewydolność nerek objawy, olx walcz ]