W szczególności obecność czynnika V Leiden nie stanowiła istotnego klinicznie czynnika ryzyka nawrotu, a pacjenci bez żadnych nieprawidłowości biochemicznych, w stosunku do których badaliśmy, nadal mieli wysokie ryzyko nawrotowej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Dlatego wydaje się, że nasze wyniki odnoszą się do wszystkich pacjentów z pierwszym epizodem idiopatycznej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Podobnie jak inni, 19-21, stwierdziliśmy, że kontynuacja leczenia przeciwzakrzepowego dłużej niż przez trzy miesiące okazuje się szczególnie użyteczna u pacjentów z przetrwałymi przeciwciałami antyfosfolipidowymi. Wyniki tego badania prawdopodobnie będą ważne, ponieważ podjęto obszerne środki ostrożności w celu uniknięcia uprzedzeń, w tym stosowania podwójnie ślepej próby, centralnego rozstrzygania wyników i standardowego podejścia do diagnozy nawrotowej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Jednak wcześniejsze przerwanie badania w odpowiedzi na wyniki tymczasowej analizy mogło doprowadzić do przeszacowania wielkości korzyści wynikających z przedłużonej terapii warfaryną22; jeśli takie przeszacowanie wystąpiło, jego zasięg prawdopodobnie będzie mały. Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem wyższego odsetka nawrotowej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentów otrzymujących placebo w naszym badaniu niż było to zgłaszane u pacjentów z idiopatyczną żylną chorobą zakrzepowo-zatorową we wcześniejszych badaniach23,5 jest to, że były różnice między populacjami pacjentów. We wcześniejszych badaniach wszyscy pacjenci byli retrospektywnie klasyfikowani jako posiadający przejściowe czynniki ryzyka lub ciągłe czynniki ryzyka (w tym zakrzepica idiopatyczna). Jest prawdopodobne, że niektórzy pacjenci byli błędnie zaklasyfikowani i że niektórzy, którzy nie spełniali właściwie kryteriów dla żadnej z kategorii klinicznych, byli uznawani za pacjentów z idiopatyczną zakrzepicą. Jednak w naszym badaniu pacjenci musieli spełnić kryteria wstępnego zdefiniowania włączenia, które gwarantowały, że wszystkie żylne zdarzenia zakrzepowo-zatorowe były prawdziwie idiopatyczne.
Chociaż to badanie wykazało, że terapia antykoagulacyjna trwająca trzy miesiące jest niewystarczająca w profilaktyce u pacjentów z pierwszym epizodem idiopatycznej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, nie wiadomo, jak długo należy leczyć tych pacjentów. Konieczne są dalsze badania w celu ustalenia, kiedy można bezpiecznie zatrzymać leczenie przeciwzakrzepowe w tej populacji. Ponadto decyzja o przedłużeniu leczenia przeciwzakrzepowego na dłużej niż trzy miesiące zależy od ryzyka krwawienia u pacjenta. Pacjenci z wysokim ryzykiem krwawienia byli wykluczeni z tego badania, a leczenie przeciwzakrzepowe było ściśle monitorowane u tych, którzy byli badani.
W tym badaniu oraz w niedawnym badaniu przeprowadzonym przez Schulmana i współpracowników 23, u żadnego z pacjentów, którzy nadal otrzymywali leczenie przeciwzakrzepowe z docelowym INR wynoszącym od około 2,0 do 3,0 przez dłużej niż trzy miesiące, wystąpił epizod nawracającej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej podczas przedłużonej fazy leczenia. Jednak długotrwałe leczenie przeciwzakrzepowe wiązało się z ryzykiem dużego krwawienia wynoszącego około 3 procent rocznie. Istnieją dowody na to, że doustne leczenie przeciwzakrzepowe o mniejszej intensywności (tj. Z docelowym INR mniejszym niż 2,0) jest skuteczne w zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej, szczególnie gdy stosuje się ją w pierwotnej profilaktyce.24,25. Konieczne są dalsze badania w celu ustalenia, czy niższa intensywność antykoagulacja jest preferowana podczas przedłużonej fazy leczenia u pacjentów z idiopatyczną żylną chorobą zakrzepowo-zatorową.
Nasze stwierdzenie, że wszystkie epizody nawracającej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej są idiopatyczne, wskazuje, że takim zdarzeniom można zapobiegać jedynie poprzez ciągłą terapię przeciwzakrzepową, a nie przez okresową profilaktykę ograniczoną do czasów, gdy obecne są dodatkowe czynniki ryzyka zakrzepicy.
Wnioskujemy, że pacjenci z pierwszym epizodem idiopatycznej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej powinni być leczeni antykoagulantami dłużej niż trzy miesiące Jednak optymalny czas trwania takiej terapii nie został jeszcze określony.
[patrz też: Leukocyturia, dabrafenib, alprazolam ]
[przypisy: młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, nandrolon, napięciowe bóle głowy ]
