Jak pokazano na fig. 1A i fig. 1B, częstość prekursorowych pomocniczych komórek T z niemanipulowanego szpiku kostnego dawcy z alloreaktywnością przeciwko haploidentycznym komórkom biorcy mieściła się w zakresie od 0,0002 do 0,002 (mediana, 0,0005). Ponieważ dawcy i osoby trzecie najprawdopodobniej nie dzielą haplotypów głównych antygenów zgodności tkankowej, częstość prekursorowych limfocytów T pomocniczych z alloreaktywnością względem komórek pochodzących od osób trzecich była wyższa, chociaż nieistotna (zakres 0,0006 do 0,004, mediana 0,001). Po leczeniu in vitro w celu indukcji anergii, częstotliwość prekursorowych limfocytów pomocniczych T, które były alloreaktywne wobec komórek haploidentycznych od biorcy spadła o jeden do czterech rzędów wielkości (zakres, 0,0000001 do 0,00002, mediana, 0,0000009; P = 0,008), podczas gdy częstość występowania prekursorów z alloreaktywnością względem komórek od stron trzecich nie uległa znacznemu wpływowi (zakres, 0,00009 do 0,001, mediana, 0,0008, P = 0,51). Mieloidalne wszczepienie i chimeryzm po transplantacji anergicznego, haploidentycznego szpiku kostnego
Mediana 3 milionów komórek dawcy CD34 + na kilogram wagi odbiorcy była leczona w systemie współhodowli, a mediana 2,2 miliona komórek CD34 + na kilogram podawano do biorcy (Tabela 4). Drugie pobranie szpiku od dawcy Pacjenta 4 dało 900 000 komórek CD34 + na kilogram wagi odbiorcy, i podano 600 000 komórek CD34 + na kilogram.
Pacjent 2, który zmarł w dniu 8, nie mógł być oceniony pod kątem wszczepienia (Tabela 3). W przypadku pacjenta 4 liczba neutrofili nie osiągnęła 500 na mikrolitr, pomimo dowodów cytogenetycznych na komórki dawcy w szpiku kostnym biorcy i krwi. Zatem komórki z drugiego zbioru traktowano ex vivo i podawano w infuzji w dniu 35 bez dalszego kondycjonowania pacjenta lub profilaktyki przeciwko GVHD. Liczba neutrofili wynosiła ponad 500 na mikrolitr 20 dni później. Pacjent osiągnął liczbę neutrofili 100 na mikrolitr w 21 dniu, jeden dzień przed śmiercią. Pozostali pacjenci uzyskali szybką regenerację neutrofili (mediana 20 dni do osiągnięcia liczby neutrofilów .500 na mikrolitr, Tabela 3). Pacjenci 1, 2, 4, 5, 6 i 8 zmarli przed udokumentowaniem zaszczepienia płytek lub krwinek czerwonych. Pacjenci 3, 7, 10, 11 i 12 osiągnęli liczbę płytek krwi większą niż 20 000 na mikrolitr między 22 a 123 dniem po transplantacji (mediana, 43). Pacjent 11 zmarł przed potwierdzonym wszczepieniem czerwonych krwinek.
Tabela 5. Tabela 5. Pełny chimeryzm hematopoetyczny u biorców po transplantacji. Pacjenci 3, 7, 10 i 12 otrzymali ostatnią transfuzję krwinek czerwonych od 51 do 101 dni po transplantacji (mediana, 65). Pacjent 9 wykazywał trwałą umiarkowaną pancytopenię, która prawdopodobnie była wtórna do nawracającego zakażenia wirusem cytomegalii. Otrzymał swoją ostatnią transfuzję krwinek czerwonych w 108 dniu i wymagał sporadycznych transfuzji płytek do dnia 197. Wszyscy pozostali przy życiu pacjenci mieli prawidłową morfologię krwi. Badania chimeryzmu przeprowadzone u 8 z 10 pacjentów, u których nastąpiło przeszczepienie, nie wykazały żadnych dowodów na obecność resztkowych komórek krwiotwórczych przy pierwszej lub późniejszej ocenie (Tabela 5).
GVHD
Pomimo możliwości uczulenia ex vivo limfocytów T dawcy przeciwko biorcy alloantygeny, nie zaobserwowano hiperostalnej GVHD42. Jedenaści z 12 pacjentów można było ocenić pod względem ostrej GVHD, a 6 pacjentów można było ocenić w 100 dniu (cały okres ryzyka ostrego GVHD)
[przypisy: oprogramowanie stomatologiczne, dabrafenib, nutrend ]
[przypisy: napięciowy ból głowy, narośl na skórze, nefropatia cukrzycowa ]
